کارگردان‌های دیگر در اجرا با متن‌های شما چطور برخورد می‌کنند؟
من تجربه واگذاری متن به کارگردان‌های دیگر را داشته‌ام و خیلی نتیجه
مطلوبی نگرفتم. به جهت این‌که اگر امکانات و فضای متن را درک نکنند، به یک
کمدی سطحی و نازل می‌رسند. این نکته‌ای ست که من اصلا علاقه‌ای به آن ندارم
که به هر قیمتی بخواهم مخاطب را بخندانم و از هر فرصتی برای ایجاد سرگرمی
صرف استفاده کنم. متاسفانه گاهی اجرای نمایش‌نامه‌های خودم را دیده‌ام که
بخش طنز را تقویت کرده‌اند و آن جدیت ماجرا و روح تراژیک کار را نگرفته‌اند
و در اجرا به یک کمدی سطحی بسنده کرده‌اند. به همین خاطر، دیگر خیلی تمایل
ندارم که متنم را در اختیار دیگران قرار دهم. چون تا به حال نتیجه مطلوبی
دریافت نکرده‌ام.
در داوری مسابقه نمایش‌نامه‌نویسی فجر ۹۷،
هیات داوران نمایشنامهنویسان را به انعکاس بدون فیلتر و بی‌خلاقیت جامعه
محکوم کردند. به نظر شما سبک‌های هنری بر هم شرفی دارند؟ …مثلا سوریالیسم بر تیاتر مستند؟
به نظر من، این یک نظریه یک سویه است و خیلی جامعیت ندارد. و
نمایشنامهنویسان با هر گرایش و انتخاب و در هر ژانری که بنویسند،
می‌توانند درباره تمام مسائل اجتماعی و روان‌شناسی و مسائل جهان‌شمول قلم
بزنند. و هیچ سبک و ژانری بر دیگری ارجحیت ندارد. چه تئاتر مستند و چه
سورئالیسم و چه تئاتر ابزورد و عبث‌گرایی.
درباره این سایت