کارگردانهای دیگر در اجرا با متنهای شما چطور برخورد میکنند؟
من تجربه واگذاری متن به کارگردانهای دیگر را داشتهام و خیلی نتیجه
مطلوبی نگرفتم. به جهت اینکه اگر امکانات و فضای متن را درک نکنند، به یک
کمدی سطحی و نازل میرسند. این نکتهای ست که من اصلا علاقهای به آن ندارم
که به هر قیمتی بخواهم مخاطب را بخندانم و از هر فرصتی برای ایجاد سرگرمی
صرف استفاده کنم. متاسفانه گاهی اجرای نمایشنامههای خودم را دیدهام که
بخش طنز را تقویت کردهاند و آن جدیت ماجرا و روح تراژیک کار را نگرفتهاند
و در اجرا به یک کمدی سطحی بسنده کردهاند. به همین خاطر، دیگر خیلی تمایل
ندارم که متنم را در اختیار دیگران قرار دهم. چون تا به حال نتیجه مطلوبی
دریافت نکردهام.
در داوری مسابقه نمایشنامهنویسی فجر ۹۷،
هیات داوران نمایشنامهنویسان را به انعکاس بدون فیلتر و بیخلاقیت جامعه
محکوم کردند. به نظر شما سبکهای هنری بر هم شرفی دارند؟ …مثلا سوریالیسم بر تیاتر مستند؟
به نظر من، این یک نظریه یک سویه است و خیلی جامعیت ندارد. و
نمایشنامهنویسان با هر گرایش و انتخاب و در هر ژانری که بنویسند،
میتوانند درباره تمام مسائل اجتماعی و روانشناسی و مسائل جهانشمول قلم
بزنند. و هیچ سبک و ژانری بر دیگری ارجحیت ندارد. چه تئاتر مستند و چه
سورئالیسم و چه تئاتر ابزورد و عبثگرایی.
من اظهارات این فرد را قبول دارم ولی زمانی که داشتم این کتاب را مینوشتم
چنین تفکراتی نداشتم. چون من تجربیات ملموس خودم از زندگی جوانان هم سن و
سال خود را نوشتم. درواقع میخواستم عواطف، احساسات و حالات زندگی جوانان
در پکن را به تصویر بکشم. این رمان من بالای ده زبان در دنیا ترجمه شده
است. عدهای از جوانان بعد از خواندن این رمان به من گفتهاند که درباره
زندگی خودشان پرداختند.
شو ز چن نویسنده کتاب «دویدن در خیابانهای پکن» در پایان صحبتهایش گفت:
به نظر من در عصر جهانی شدن همه جوانان در سراسر دنیا به چنین مسائلی فکر
میکنند. امیدوارم که حال که این کتاب به زبان فارسی ترجمه و در دسترس
خوانندگان ایرانی قرار گرفته است با استقبال هم روبهرو شود. فکر میکنم با
وجود این که مردم از فرهنگها، تمدنها و کشورهای مختلف در دنیا زندگی
میکنند ولی زندگیهایمان معنی و مفهوم یکسانی دارد.
این کتاب به بیان زندگی جوانان در شهر پکن پایتخت چین میپردازد. در واقع
وضعیت اقتصادی چین در سالهای اخیر دچار تحولات شد و زندگی مردم را تحت
تاثیر قرار داد. تاثیری که چین در حال حاضر در دنیا ایجاد میکند روز به
روز تغییر میکند.
این نویسنده چینی همچنین گفت: یکبار رئیس نمایشگاه بینالمللی فرانکفورت به
یک خبرنگار گفته بود کتاب «دویدن در خیابانهای پکن» را خیلی دوست دارد و
در پاسخ به خبرنگار که از دلیل علاقهاش پرسید گفت به این دلیل که این کتاب
به خصوصیات زندگی جوانان در شهر پکن میپردازد. رئیس نمایشگاه فرانکفورت
معتقد بود که اگر میخواهید یک کشور را بشناسید باید به سراغ نحوه زندگی
جوانانشان بروید.
وی در ادامه افزود: درواقع احساسات، عواطف و روحیات جوانان یک کشور است
که میتواند تعیین کند این کشور تا چه اندازه میتواند به حیات خود ادامه
دهد. همچنین رئیس این نمایشگاه گفت در این عصر که عصر جهانی شدن است دوست
داشت که بداند زندگی جوانان در پکن به چه صورت است و این فرد دقیقا به
چنین مضمونی پرداخت.
در ابتدای برنامه نویسنده کتاب شو ز چن بیان کرد: کتاب «دویدن در
خیابانهای پکن» از چین به ایران رسیده، مانند این که سوار یک کشتی شده و
این مسیر را طی کرده و به ایران رسیده است. جاده ابریشم که همه با آن آشنا
هستیم اهمیت زیادی دارد و اهمیت این جاده به دلیل کاروانهایی که در این
مسیر در جهت اهداف تجاری تردد میکردند یا کالاهایی که در این مسیر مبادله
میشوند نیست بلکه زبان و فرهنگ مهم است که از این طریق منتقل شده است.
این نویسنده در ادامه گفت: اگر این جاده همچنان وجود داشت و اگر زبان و
فهم زبانی نبود امکان نداشت بتواند در مدت زمان طولانی به حیات خودش ادامه
دهد. به نظر من هر زبانی یک راه است؛ به ویژه زبان فارسی که از نظر من
مانند یک راه پیچ در پیچ است. من خیلی خوشحالم که یکی از آثاری که سالها
پیش نوشتم توانست از کوهها و رودها در این مسیر طولانی عبور کند و به
ایران برسد.
نویسندگان این مجموعه آدری فرگلوش، لوئیز اُ یانگ و آن وایتهد نَگدا هستند و گروه تصویرگران این مجموعه را همراهی کردهاند.
درباره این سایت